Logopeda Agnieszka Graef prowadzi terapię logopedyczną 4 dni w tygodniu:
poniedziałek 7:30 - 14:30
środa 12:30 - 17:30
czwartek 7:30 - 14:30
piątek: 7:30 - 10:30
Rodziców zaprasza po uprzednim umówieniu się telefonicznym; nr 22 610 66 95
zaprosznie do wspólnej zabawy :)
Link do koła logopedycznego: https://wordwall.net/pl/resource/995123/gimnastyka-buzi-i-j%c4%99zyka
Link do gimnastyki buzi i języka: https://www.youtube.com/watch?v=aHTvf6vs320
1. ĆWICZENIA PIONIZACJI JĘZYKA I PRAWIDŁOWEGO POŁYKANIA
1. Ssanie „hallsów” (lub wklejonych pudrowych cukierków) przy podniebieniu, czubkiem języka
2. Zęby jako parking „samochodu” (języka)
3. Przytrzymywanie rodzynków czubkiem języka przy podniebieniu
4. Ćwiczenie „parkingu z daszkiem” – język „parkuje” za górnymi zębami + układ rąk: palec wskazujący jednej ręki pionowo, druga ręka robi nad nią „daszek”
5. Podrzucanie piłki i unoszenie języka do góry
6. Skakanie i unoszenie języka do góry
7. Unoszenie do góry języka i obu rąk
8. Na nitce dentystycznej zawiązać supełek i włożyć ją za górne siekacze, tak, aby supeł był na środku. Język ma dotykać supełka
9. Włożyć nitkę dentystyczną za dolne siekacze, jest to „płotek” dla języka
10. Zabawa w „zaczarowane miejsce” za górnymi ząbkami, w którym trzymamy język, np. przy oglądaniu TV
11. Zlizywanie koniuszkiem języka czekolady z miejsca tuż za wałkiem dziąsłowym
12. Kółko z palców (kciuk i wskazujący ) – na ten znak dziecko otwiera buzie i sprawdzamy czy język jest w górze)
13. Mały cukierek na końcu języka – podnosimy do podniebienia, zwieramy zęby, nie zamykać warg i połknąć ślinę
14. „Pieczenie placków” – lentilki lub chrupki kakaowe (kulki) na czubek języka, unoszenie do walka dziąsłowego, dziecko zamyka zęby i udaje, że piecze placek
15. Uczulanie wałka dziąsłowego – masaż miękką szczoteczką do języka
16. „Misio” – ruch okrężny czubkiem języka dookoła warg w 1 i 2 stronę
17. Przyklejanie szerokiego języka do wałka (głośno i cicho)
Unoszenie języka
1. Unoszenie języka z pozycji poziomej do podniebienia w okolicę siekaczy (można pokazać na sobie)
2. Uczulanie końca języka oraz przyzębowej części podniebienia w celu ułatwienia wyczuwania właściwego ułożenia języka
3. Wymawianie słów z głoską l, np. lala, lila, latawiec, laleczka. Kiedy dziecko potrafi już trafić językiem w okolice fałdów podniebiennych i szyjek zębów siecznych przechodzi się do następnego etapu (połykanie śliny- zęby zamknięte, wargi rozciągnięte, połykanie płynów- weź łyk, przygotuj się i połknij).
a. Unoszenie języka
Naukę należy rozpocząć od uczenia unoszenia języka z pozycji poziomej do podniebienia w okolicę siekaczy. Można pokazać na sobie prawidłowe układanie języka. Można też uczulać koniec języka oraz przyzębową część podniebienia w celu ułatwienia wyczuwania właściwego ułożenia języka. Innym sposobem jest wymawianie słów z głoską l, np. lala, lila, latawiec, laleczka. Dzięki takim ćwiczeniom zaczyna się przebudowywać dotychczasowy stereotyp ruchowy. Kiedy dziecko potrafi już trafić językiem w okolice fałdów podniebiennych i szyjek zębów siecznych przechodzi się do następnego etapu.
b. Połykanie śliny
Ćwiczy się tutaj połykanie śliny z końcem języka skierowanym do podniebienia. Najtrudniejsze jest utrzymanie języka na podniebieniu przez cały akt połykania, a nie tylko w jego początkowej fazie. Należy sprawdzać zachowanie języka – dwoma palcami lewej ręki rozchyla się wargi dziecka, poleca się ułożyć język na podniebieniu, zacisnąć zęby i przełknąć ślinę. Należy zwracać uwagę na pracę warg, ponieważ w typie niemowlęcym są one mocno napinane, w celu przeciwstawienia się naporowi języka. Ćwiczenia takie powinny być stosowane kilkakrotnie w ciągu dnia, jednocześnie należy często przypominać o konieczności trzymania języka na podniebieniu. Gdy dziecko połyka z uniesionym językiem, bez napięcia warg, szybko oraz zawsze we właściwy sposób, to znaczy, że można przejść do kolejnego etapu ćwiczeń.
c. Spożywanie płynów
W tej fazie należy zastosować wyuczoną technikę połykania do spożywania płynów. O jej prawidłowym przebiegu informuje nas zachowanie warg. Brak grymasu warg, przy równoczesnym wzmożeniu aktywności mięśni podżuchwowych, często wraz ze ściągnięciem głowy ku dołowi, szczególnie w pierwszym okresie, jest objawem prawidłowego przebiegu aktu połykania. Aby zostało ono należycie utrwalone, poleca się ćwiczenie połykania płynów kilkakrotnie w ciągu dnia przez 20 do 30 minut. Często, a szczególnie przed każdym posiłkiem, trzeba przypominać dziecku o prawidłowym ułożeniu języka. Pomaga to skojarzyć ruchy wykonywane przy pionizacji, połykaniu płynów i przełykaniu pokarmów stałych.
Przedszkole nr 57 w Warszawie
Agnieszka Graef
Program Profilaktyki Logopedycznej
„Wspomaganie rozwoju mowy dzieci w wieku przedszkolnym
szansą na dobry start w edukacji”
Warszawa 2014
Prawidłowe kształtowanie mowy jest
fundamentem wychowania Człowieka.
M. Sovak
SPIS TREŚCI
WSTĘP
- ZAŁOŻENIA PROGRAMU
- CELE OGÓLNE I SZCZEGÓŁOWE
- ZAKRES ZADAŃ W RAMACH REALIZACJI PROGRAMU
- METODY, ZASADY I FORMY REALIZACJI
- EWALUACJA
IV. METODY, ZASADY I FORMY REALIZACJI
Metody stosowane w terapii mowy można podzielić ogólnie na:
- metody logopedyczne
- metody pedagogiczne,
- metody psychologiczne.
Metody pedagogiczne, łączące działania logopedy i pedagoga służą poznawaniu dziecka, włączeniu go do współpracy oraz stymulacji językowej. Obejmują również wychowawcze oddziaływanie na dziecko, a ich stosowanie przyspiesza osiąganie efektów w pracy. Łączą się z materiałem słownym, gramatycznym oraz literackim, ponadto z elementami rytmicznymi opartymi na ruchu, rytmie i dźwięku.
Metody psychologiczne wiążą się najczęściej z oddziaływanie słownym na zachowanie i emocje dziecka z zaburzoną mową, stosowane często wobec dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, agresywnych, podczas terapii logofobii, jąkania, afazji. Elementami tych metod są bajki terapeutyczne, dramy, rysunki dziecięce.
Metody logopedyczne stosowane są w momencie diagnozowania problemów dziecka oraz terapii. Metodyka ćwiczeń logopedycznych jest swoista, ale znającemu wszystkie podejścia metodologiczne logopedzie, daje możliwość korzystania w pracy z wielu metod, na różnych etapach pracy - nawet z tym samym dzieckiem. Ważne jest to, by prowadzone wybraną metodą zajęcia zainteresowały pacjenta, a oczekiwane efekty były uświadomione dziecku (grupie dzieci), rodzicom i logopedzie.
Realizując stworzony program, w codziennej pracy z dzieckiem lub grupą dzieci, najczęściej zamierzam stosować następujące metody logopedyczne:
- Ćwiczenia ortofoniczne – doskonalące funkcjonowanie mechanizmów rządzących mową. Należą do nich:
- ćwiczenia oddechowe;
- ćwiczenia fonacyjne;
- ćwiczenia logorytmiczne;
- ćwiczenia kształcące słuch fonemowy i fonetyczny;
- ćwiczenia usprawniające motorykę narządów mownych.
- Ćwiczenia artykulacyjne – utrwalają poprawną wymowę znanych już dziecku głosek i pomagają w pokonywaniu trudności związanych z nową artykulacją.
- Wyjaśnianie położenia narządów mowy przy uzyskiwaniu oczekiwanej głoski.
- Kontrola wzrokowa ćwiczeń przed lustrem.
- Kontrola przy pomocy dotyku i czucia skórnego dłoni.
- Uzyskiwanie żądanej głoski metodą przekształcania innych głosek, najbardziej zbliżonych artykulacyjnie.
- Gesty umowne.
- Ćwiczenia autokontroli słuchowej.
- Ćwiczenia kinestezji ruchowej.
- Wykorzystanie przekrojów rentgenograficznych głosek, labiogramów, fonogestów.
Podczas realizacji prezentowanego tu programu zamierzam wykorzystać elementy następujących metod:
- Integracja Sensoryczna,
- metoda Dobrego Startu,
- metoda Bronisława Racławskiego
- metoda kinezjologii edukacyjnej
- metoda Weroniki Sherborne
Proponowane metody mają własną specyfikę i uwzględniają określony sposób postępowania. Dlatego jedne z nich będą częściej wykorzystywane na zajęciach z dziećmi młodszymi, inne zaś ze starszymi. Jedne znajdą zastosowanie w pracy grupowej, inne w pracy indywidualnej. Wspólne dla nich jest to, że wszystkie one prowadzone będą w formie zabawy i podporządkowane zostaną wspólnym zasadom, do których należy:
- Zasada systematyczności i rytmiczności – wymaga ona, by każda rozpoczęta praca była konsekwentnie doprowadzona do końca, wg. określonej kolejności działań. Pamiętać jednak należy o elastyczności w swych działaniach, podążaniu za dzieckiem i jego możliwościami.
- Zasada stopniowania trudności – nakazuje rozpoczynać od tego, co dla dziecka najłatwiejsze, by dziecko widziało efekty swej pracy i odnosiło sukcesy.
- Zasada utrwalania – dyktuje konieczność powtarzania zdobytych umiejętności, aż do wytworzenia nawyku.
- Zasada indywidualizacji – nakłania do indywidualnego podejścia do każdego dziecka, nawet jeżeli pracuje ono w grupie. Trzeba uwzględnić nie tylko cechy osobowościowe dziecka, ale również wiek i wydolność dziecka i dostosować do niego czas trwania zajęć i ich intensywność. Z dziećmi młodszymi ćwiczenia trwają krótko, ale za to powinno się je powtarzać po kilka razy w ciągu dnia.
- Zasada aktywnego i świadomego udziału – pomaga zainteresować dziecko zajęciami i zmobilizować je do pracy w celu uzyskania pozytywnych efektów, poprzez stosowanie pochwał i nagród. Zajęcia usprawniające umiejętność porozumiewania się powinny być dla dziecka przyjemnością i dobrą zabawą. Musi im towarzyszyć atmosfera spokoju, pogody i akceptacji. Każde polecenie wydane dziecku musi być wcześniej wzorcowo wykonane przez logopedę, by dobrze było zrozumiane.
- Zasada polisensoryczności działań – zaleca, by w pracy logopedycznej wykorzystywać doznania płynące z kilku analizatorów. W związku z tym zabawy i ćwiczenia należy urozmaicać obrazkami, grami, klockami itp.
- Zasada kształtowania prawidłowych postaw emocjonalno-osobowościowych – nakazuje wzmacniać w dziecku poczucie własnej wartości i likwidować lęk przed mówieniem.