Logopeda Agnieszka Graef prowadzi terapię logopedyczną w wybrane dni w tygodniu:

poniedziałek 7:30 – 16:00

środa 12:00 – 17:00

czwartek 7:30 – 16:00

godzina dostępności: poniedziałek i czwartek: 7:00 – 7:30

Rodziców zaprasza po uprzednim umówieniu się telefonicznym; nr 22 610 66 95

zaproszenie do wspólnej zabawy 🙂

Link do koła logopedycznego: https://wordwall.net/pl/resource/995123/gimnastyka-buzi-i-j%c4%99zyka

Link do gimnastyki buzi i języka: https://www.youtube.com/watch?v=aHTvf6vs320

1. ĆWICZENIA PIONIZACJI JĘZYKA I PRAWIDŁOWEGO POŁYKANIA

1. Ssanie „hallsów” (lub wklejonych pudrowych cukierków) przy podniebieniu, czubkiem języka

2. Zęby jako parking „samochodu” (języka)

3. Przytrzymywanie rodzynków czubkiem języka przy podniebieniu

4. Ćwiczenie „parkingu z daszkiem” – język „parkuje” za górnymi zębami + układ rąk: palec wskazujący jednej ręki pionowo, druga ręka robi nad nią „daszek”

5. Podrzucanie piłki i unoszenie języka do góry

6. Skakanie i unoszenie języka do góry

7. Unoszenie do góry języka i obu rąk

8. Na nitce dentystycznej zawiązać supełek i włożyć ją za górne siekacze, tak, aby supeł był na środku. Język ma dotykać supełka

9. Włożyć nitkę dentystyczną za dolne siekacze, jest to „płotek” dla języka

10. Zabawa w „zaczarowane miejsce” za górnymi ząbkami, w którym trzymamy język, np. przy oglądaniu TV

11. Zlizywanie koniuszkiem języka czekolady z miejsca tuż za wałkiem dziąsłowym

12. Kółko z palców (kciuk i wskazujący ) – na ten znak dziecko otwiera buzie i sprawdzamy czy język jest w górze)

13. Mały cukierek na końcu języka – podnosimy do podniebienia, zwieramy zęby, nie zamykać warg i połknąć ślinę

14. „Pieczenie placków” – lentilki lub chrupki kakaowe (kulki) na czubek języka, unoszenie do walka dziąsłowego, dziecko zamyka zęby i udaje, że piecze placek

15. Uczulanie wałka dziąsłowego – masaż miękką szczoteczką do języka

16. „Misio” – ruch okrężny czubkiem języka dookoła warg w 1 i 2 stronę

17. Przyklejanie szerokiego języka do wałka (głośno i cicho)

Unoszenie języka

1. Unoszenie języka z pozycji poziomej do podniebienia w okolicę siekaczy (można pokazać na sobie)

2. Uczulanie końca języka oraz przyzębowej części podniebienia w celu ułatwienia wyczuwania właściwego ułożenia języka

3. Wymawianie słów z głoską l, np. lala, lila, latawiec, laleczka. Kiedy dziecko potrafi już trafić językiem w okolice fałdów podniebiennych i szyjek zębów siecznych przechodzi się do następnego etapu (połykanie śliny- zęby zamknięte, wargi rozciągnięte, połykanie płynów- weź łyk, przygotuj się i połknij).

a. Unoszenie języka

Naukę należy rozpocząć od uczenia unoszenia języka z pozycji poziomej do podniebienia w okolicę siekaczy. Można pokazać na sobie prawidłowe układanie języka. Można też uczulać koniec języka oraz przyzębową część podniebienia w celu ułatwienia wyczuwania właściwego ułożenia języka. Innym sposobem jest wymawianie słów z głoską l, np. lala, lila, latawiec, laleczka. Dzięki takim ćwiczeniom zaczyna się przebudowywać dotychczasowy stereotyp ruchowy. Kiedy dziecko potrafi już trafić językiem w okolice fałdów podniebiennych i szyjek zębów siecznych przechodzi się do następnego etapu.

b. Połykanie śliny

Ćwiczy się tutaj połykanie śliny z końcem języka skierowanym do podniebienia. Najtrudniejsze jest utrzymanie języka na podniebieniu przez cały akt połykania, a nie tylko w jego początkowej fazie. Należy sprawdzać zachowanie języka – dwoma palcami lewej ręki rozchyla się wargi dziecka, poleca się ułożyć język na podniebieniu, zacisnąć zęby i przełknąć ślinę. Należy zwracać uwagę na pracę warg, ponieważ w typie niemowlęcym są one mocno napinane, w celu przeciwstawienia się naporowi języka. Ćwiczenia takie powinny być stosowane kilkakrotnie w ciągu dnia, jednocześnie należy często przypominać o konieczności trzymania języka na podniebieniu. Gdy dziecko połyka z uniesionym językiem, bez napięcia warg, szybko oraz zawsze we właściwy sposób, to znaczy, że można przejść do kolejnego etapu ćwiczeń.

c. Spożywanie płynów

W tej fazie należy zastosować wyuczoną technikę połykania do spożywania płynów. O jej prawidłowym przebiegu informuje nas zachowanie warg. Brak grymasu warg, przy równoczesnym wzmożeniu aktywności mięśni podżuchwowych, często wraz ze ściągnięciem głowy ku dołowi, szczególnie w pierwszym okresie, jest objawem prawidłowego przebiegu aktu połykania. Aby zostało ono należycie utrwalone, poleca się ćwiczenie połykania płynów kilkakrotnie w ciągu dnia przez 20 do 30 minut. Często, a szczególnie przed każdym posiłkiem, trzeba przypominać dziecku o prawidłowym ułożeniu języka. Pomaga to skojarzyć ruchy wykonywane przy pionizacji, połykaniu płynów i przełykaniu pokarmów stałych.

Przedszkole nr 57 w Warszawie

Agnieszka Graef

Program Profilaktyki Logopedycznej

„Wspomaganie rozwoju mowy dzieci w wieku przedszkolnym

szansą na dobry start w edukacji”

Warszawa 2014

Prawidłowe kształtowanie mowy jest

fundamentem wychowania Człowieka. M. Sovak

SPIS TREŚCI

WSTĘP

ZAŁOŻENIA PROGRAMU
CELE OGÓLNE I SZCZEGÓŁOWE
ZAKRES ZADAŃ W RAMACH REALIZACJI PROGRAMU
METODY, ZASADY I FORMY REALIZACJI
EWALUACJA

IV. METODY, ZASADY I FORMY REALIZACJI

Metody stosowane w terapii mowy można podzielić ogólnie na:

metody logopedyczne
metody pedagogiczne,
metody psychologiczne.

Metody pedagogiczne, łączące działania logopedy i pedagoga służą poznawaniu dziecka, włączeniu go do współpracy oraz stymulacji językowej. Obejmują również wychowawcze oddziaływanie na dziecko, a ich stosowanie przyspiesza osiąganie efektów w pracy. Łączą się z materiałem słownym, gramatycznym oraz literackim, ponadto z elementami rytmicznymi opartymi na ruchu, rytmie i dźwięku.

Metody psychologiczne wiążą się najczęściej z oddziaływanie słownym na zachowanie i emocje dziecka z zaburzoną mową, stosowane często wobec dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, agresywnych, podczas terapii logofobii, jąkania, afazji. Elementami tych metod są bajki terapeutyczne, dramy, rysunki dziecięce.

Metody logopedyczne stosowane są w momencie diagnozowania problemów dziecka oraz terapii. Metodyka ćwiczeń logopedycznych jest swoista, ale znającemu wszystkie podejścia metodologiczne logopedzie, daje możliwość korzystania w pracy z wielu metod, na różnych etapach pracy – nawet z tym samym dzieckiem. Ważne jest to, by prowadzone wybraną metodą zajęcia zainteresowały pacjenta, a oczekiwane efekty były uświadomione dziecku (grupie dzieci), rodzicom i logopedzie.

Realizując stworzony program, w codziennej pracy z dzieckiem lub grupą dzieci, najczęściej zamierzam stosować następujące metody logopedyczne:

Ćwiczenia ortofoniczne – doskonalące funkcjonowanie mechanizmów rządzących mową. Należą do nich:

ćwiczenia oddechowe;
ćwiczenia fonacyjne;
ćwiczenia logorytmiczne;
ćwiczenia kształcące słuch fonemowy i fonetyczny;
ćwiczenia usprawniające motorykę narządów mownych.

Ćwiczenia artykulacyjne – utrwalają poprawną wymowę znanych już dziecku głosek i pomagają w pokonywaniu trudności związanych z nową artykulacją.
Wyjaśnianie położenia narządów mowy przy uzyskiwaniu oczekiwanej głoski.
Kontrola wzrokowa ćwiczeń przed lustrem.
Kontrola przy pomocy dotyku i czucia skórnego dłoni.
Uzyskiwanie żądanej głoski metodą przekształcania innych głosek, najbardziej zbliżonych artykulacyjnie.
Gesty umowne.
Ćwiczenia autokontroli słuchowej.
Ćwiczenia kinestezji ruchowej.
Wykorzystanie przekrojów rentgenograficznych głosek, labiogramów, fonogestów.

Podczas realizacji prezentowanego tu programu zamierzam wykorzystać elementy następujących metod:

Integracja Sensoryczna,
metoda Dobrego Startu,
metoda Bronisława Racławskiego
metoda kinezjologii edukacyjnej
metoda Weroniki Sherborne

Proponowane metody mają własną specyfikę i uwzględniają określony sposób postępowania. Dlatego jedne z nich będą częściej wykorzystywane na zajęciach z dziećmi młodszymi, inne zaś ze starszymi. Jedne znajdą zastosowanie w pracy grupowej, inne w pracy indywidualnej. Wspólne dla nich jest to, że wszystkie one prowadzone będą w formie zabawy i podporządkowane zostaną wspólnym zasadom, do których należy:

Zasada systematyczności i rytmiczności – wymaga ona, by każda rozpoczęta praca była konsekwentnie doprowadzona do końca, wg. określonej kolejności działań. Pamiętać jednak należy o elastyczności w swych działaniach, podążaniu za dzieckiem i jego możliwościami.
Zasada stopniowania trudności – nakazuje rozpoczynać od tego, co dla dziecka najłatwiejsze, by dziecko widziało efekty swej pracy i odnosiło sukcesy.
Zasada utrwalania – dyktuje konieczność powtarzania zdobytych umiejętności, aż do wytworzenia nawyku.
Zasada indywidualizacji – nakłania do indywidualnego podejścia do każdego dziecka, nawet jeżeli pracuje ono w grupie. Trzeba uwzględnić nie tylko cechy osobowościowe dziecka, ale również wiek i wydolność dziecka i dostosować do niego czas trwania zajęć i ich intensywność. Z dziećmi młodszymi ćwiczenia trwają krótko, ale za to powinno się je powtarzać po kilka razy w ciągu dnia.
Zasada aktywnego i świadomego udziału – pomaga zainteresować dziecko zajęciami i zmobilizować je do pracy w celu uzyskania pozytywnych efektów, poprzez stosowanie pochwał i nagród. Zajęcia usprawniające umiejętność porozumiewania się powinny być dla dziecka przyjemnością i dobrą zabawą. Musi im towarzyszyć atmosfera spokoju, pogody i akceptacji. Każde polecenie wydane dziecku musi być wcześniej wzorcowo wykonane przez logopedę, by dobrze było zrozumiane.
Zasada polisensoryczności działań – zaleca, by w pracy logopedycznej wykorzystywać doznania płynące z kilku analizatorów. W związku z tym zabawy i ćwiczenia należy urozmaicać obrazkami, grami, klockami itp.
Zasada kształtowania prawidłowych postaw emocjonalno-osobowościowych – nakazuje wzmacniać w dziecku poczucie własnej wartości i likwidować lęk przed mówieniem.

Proponowane zagadnienia i treści zawarte w programie zostały skorelowane z Podstawą Programową Wychowania Przedszkolnego